วันก่อน มีโอกาสกลับเข้าไปในโรงเรียนสมัยเรียนชั้นมัธยมศึกษา อยากจอดรถลงไปถ่ายภาพอาคารหลังใหม่ที่สร้างใกล้จะเสร็จ แต่ก็มีรถจอดเต็มหน้าอาคาร เอาไว้คราวหน้ามาช่วงเย็นๆ น่าจะโล่งกว่านี้
คิดได้ดังนั้น ก็คว้ามือถือมาถ่ายภาพเท่าที่ได้ จังหวะภาพพอดีว่า มีเด็กนักเรียนเดินสวนกัน ทำให้คิดถึงเมื่อก่อน ที่รุ่นของเราเป็นรุ่นสุดท้ายของนักเรียนมัธยมปลาย ที่สวมกางเกงสีกากี รุ่นน้องต่อจากนั้นจะเปลี่ยนไปใส่กางเกงสีดำ ส่วนเด็กมัธยมต้นยังคงใส่สีกากีอยู่เช่นเดิม
จำแทบไม่ได้แล้วว่าเหตุผลของการเปลี่ยนแปลงครั้งนั้นคืออะไร แต่ก็มีเพื่อนบางคนบอกกล่าวว่า เป็นเพราะผู้ใหญ่สมัยนั้นมองว่า สีกากีมันเชย เวลาเด็กมอปลายไปสอบที่สนามต่างจังหวัด ดูๆเป็นเด็กบ้านนอก
แต่ขณะเดียวกัน หลังจากการรื้ออาคารหลังเก่ามาหลายสิบปี ท่ามกลางกระแสการอนุรักษ์และโหยหาอดีต อาคารที่ในอดีตมองว่าเป็นสิ่งล้าสมัยและทรุดโทรมแล้ว ควรรื้อทิ้งและสร้างหลังใหม่จากคอนกรีตอันทันสมัยขึ้นมาแทน วันนี้ มีการนำแบบของอาคารเก่าหลังนั้นมาสร้างใหม่ ก็ยังไม่ได้ยินเขามาแย้งว่า อาจจะดูเชยเหมือนกางเกงสีกากี
แต่ก็นั่นแหละครับ อะไรยังคงสวย อะไรยังคงน่าโหยหา ก็ขึ้นอยู่กับความนิยมของกลุ่มคนในแต่ละยุคแต่ละสมัย ไม่แน่นะครับ อีกสัก ๑๐ ปีข้างหน้า กางเกงสีดำอาจจะเชยไปแล้ว สีกากี หรือสีเขียวอาจจะแสดงให้เห็นถึงความทันสมัย เมืองหลวง กทม. ไม่บ้านนอก
ก็อาจจะเป็นไปได้..
----------------------------
