อีกวันหนึ่งกับคำว่า เพื่อน

วันก่อนผมไปงานสังสรรค์กับเพื่อนร่วมรุ่นมาครับ

เป็นงานเลี้ยงเล็กๆในคาราโอเกะแห่งหนึ่งริมถนนนราธิวาสราชนครินทร์
มีเพื่อนๆสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่รับปากกันทางอินเตอร์เน็ตและไม่เบี้ยวนัด
มาร่วมงานกันไม่เกิน 10 คน
ส่วนที่เบี้ยวนัดไม่มาร่วมงาน
ก็อีกหลายคน
รวมถึงอาจารย์สุดที่รักของเรา ที่ลืม
แต่พวกเราก็ไม่ถือสาหาความอะไร

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
งานเลี้ยงทำให้ผมเห็นความเปลี่ยนแปลงบางอย่างในชีวิต
ความเปลี่ยนแปลงที่หลายคนอาจเคยเจอเหมือนกับที่ผมเจอ
จากเดิมที่รุ่นเรามีกันถึงร้อยกว่าคน
แต่เมื่อจบการศึกษา
หลายคนเดินทางไปศึกษาต่อยังต่างประเทศ บางคนไม่คิดเดินทางกลับ
หลายคนเลือกที่จะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด บางคนอาจกลับมากรุงเทพฯ
และหลายคนถูกงานบังคับให้ไปต่างจังหวัด บางคนก็ไม่กลับมากรุงเทพฯ
เมื่องานเลี้ยงรุ่นและนัดสังสรรค์กันในปีแรกๆ
ผมเป็นฝ่ายเบี้ยวนัดไม่ได้ไป ด้วยหลายเหตุผล
ปีหลังๆ ผมไปร่วมงาน และเห็นว่า พวกเราเริ่มน้อยลง
จากทั้งไม่ว่างกันจริงๆ
และอาจเกิดอาการเบี้ยวเหมือนผมบ้าง

"เพื่อนมาร่วมงานน้อยลงนะ" ผมคิด
แต่เพื่อนแป๊ะ ประธานรุ่นบอกว่า..
"ครั้งนี้ มามากกว่าตอนที่ไปทำบุญที่บ้านเด็กเสียอีกว่ะ"
งานเลี้ยงกับเพื่อนร่วมรุ่น ทำให้ผมนึกอะไรขึ้นมาได้บางอย่างว่า
ชีวิตคนเราเมื่อมีอายุมากขึ้นนั้น
น่าแปลกนะ ที่เรารู้จักคนเพิ่มขึ้น
บางครั้งแทบจะทุกวันก็ว่าที่เราได้รู้จักคนนั้นคนนี้เพิ่ม
แต่เพื่อนที่รู้ใจเรากลับมีน้อยลง
อย่าเพิ่งตีความไปนะครับว่าผมเลิกคบเพื่อนมากขึ้น
เพียงแต่ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง
ทำให้เพื่อนๆและเราต้องห่างกันมากขึ้น
ห่างกันทั้งระยะทางและความคิด
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อะไรหรือที่พรากเพื่อนดีๆไปจากชีวิตผม
ไม่ใช่ว่าผมจะเป็นพวกขาดความอบอุ่นจนขาดเพื่อนไม่ได้นะ
แต่ผมแค่สงสัยว่า ทำไมเมื่อเติบโตขึ้น
ผู้คนที่เคยพูดคุยภาษาเดียวกันกับเราจึงเหลือน้อยลง
เส้นทางชีวิตของแต่ละคน
สังคมบริโภคนิยมอันเร่งรีบหรือ
งานการที่ไม่อาจปลีกตัวได้
หรือความเบื่อหน่าย ขี้เกียจพบผู้คน
คงงั้นมั้ง
ถ้าเพื่อนหลายคนคิดว่าทำไมผมถึงหายไปบ้าง
เขาอาจคิดอย่างนี้บ้าง ก็เป็นได้นะ
เพราะบางครั้ง
เหตุผลเหล่านั้น ก็กลับกลายเป็นเหตุผลของผมเองด้วย
เส้นทางชีวิตที่อาจนำพาเราจากไปไกลด้วยระยะทาง
สังคมบริโภคนิยมอันเร่งรีบ ที่ทำให้เราห่างกันทางความคิดมากขึ้น
งานการที่ไม่อาจปลีกตัวได้ ทำให้เราเหลือเวลาเพื่อคนอื่นน้อยลง
ความเบื่อหน่าย ขี้เกียจพบผู้คน ที่ทำให้เราเก็บตัวอยู่กับตัวเอง
คงงั้นมั้ง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
งานเลี้ยงทำให้ผมเห็นความไม่เปลี่ยนแปลงบางอย่างในชีวิต
ความไม่เปลี่ยนแปลงที่หลายคนอาจเคยเจอเหมือนกับที่ผมเจอ
เพื่อนๆยังทักทายกันเหมือนเดิมด้วยความเป็นห่วง
"ตอนนี้ ทำงานอะไร"
"เป็นไงบ้างล่ะ ตอนนี้"
"เบอร์โทรศัพท์ยังเบอร์เดิมใช่มะ"
คำถามยังเดิมๆทุกครั้งที่พบหน้ากัน
ความหลังครั้งเมื่อยังพบเจอกัน พรั่งพรูออกมาแบบไม่รู้จักเบื่อ
จนหลายคนในวงสนทนาต้องกัดแกมหยอกกันว่า
"แก่แล้วนะ คุยแต่เรื่องเก่าๆ"
แต่เราหลายคนก็ยังไม่เบื่อ ที่จะขุดเรื่องเหล่านั้นมาหยอกกัน
"ยังจำตอนนั้นได้ไหม ที่..."
"เรายังไม่ลืมนะ ที่..."
"ขำมากเลย ตอนนั้น ที่..."
เพลงหลายเพลงที่พวกเราเคยร้องกัน ถูกเลือกสรรมาร้องใหม่อย่างไม่เบื่อหน่าย
สลับกับการพูดถึงเพลงนั้น ในสมัยที่เราได้รู้จักเพลงเหล่านี้ในครั้งแรกๆ
"โหย.. ตอนนั้น ฉันนะ ยังมัธยมอยู่เลย"
"ใช่ๆ เพลงนี้ เพิ่งเข้ามหา' ลัย"
บางคนออกอาการแสลงเมื่อเพื่อนร้องเพลงเก่า
"อึ๋ย.. ร้องเพลงอะไรกันว่ะ เก่าจริงๆ มีเพลงใหม่ๆมะ"
แต่พอถึงเพลงเก่าที่ถูกใจ กลับร้องชัดกว่าใครเพื่อน
บางคนทั้งร้องทั้งเต้น จนลืมอายลูก ที่พามาด้วย
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังจากที่งานเลี้ยงจบลงหลายคนไถ่ถามถึงเส้นทางกลับบ้าน เพื่อหาเพื่อนร่วมทาง
มีเพื่อน ที่บ้านเกือบทางเดียวกันเชื้อเชิญให้ร่วมรถไปด้วยกัน
ครึ่งทางก็ยังดีนะ
ผมปฏิเสธ..
ไม่ใช่ไม่ต้องการ
และไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากมาย
เพียงแต่ผมต้องการเดินทอดอารมณ์ไปสักพักก่อนกลับบ้าน
เดินไปตามบาทวิถีริมถนนนราธิวาสราชนครินทร์ ตัดเข้าถนนสาทร
มองเห็นร้านเหล้าที่เหล่าผู้คนสนุกสนานกับเพื่อน หรืออาจไม่ใช่
มองเห็นยามของบริษัทใหญ่ ที่ยืนเฝ้าทรัพย์สินของคนอื่น อยู่อย่างเดียวดาย
มองเห็นคนเร่ร่อนนอนบนม้ายาวริมป้ายรถประจำทาง หลับเก็บเรี่ยวแรงสู้วันใหม่
มองเห็นตึกสูงระฟ้า เหลือบมองยอดสูงสุด ที่เขาว่ายอดคนของบริษัทจะอยู่ตรงนั้น
พวกเขาและเธอเหล่านั้น
ในวันนี้ของชีวิต
ยังจะเหลือเพื่อนที่รู้ใจสักกี่คนนะ
ประโยคที่ว่า ยิ่งสูง ยิ่งหนาว จะเป็นจริงแค่ไหนนะ
อืม.. เพื่อนกี่คนนะ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ผมได้แต่คิดไปเรื่อยเปื่อย
แล้วเดินทอดน่องต่อไป
ในเส้นทางเดิน...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


ปล.๑ เป็นบทความเก่า เขียนเมื่อวันที่ ๒๙ พฤษภาคม ๒๕๕๐ ที่ http://www.oknation.net/blog/jezt/2007/05/29/entry-1

Posted in: 1day,อื่นๆอีกมากมาย